رسول خدا ص به على ع فرمود اى على شیعیانت روز قیامت میایند هر که بیکى از آنها اهانت کند تو را اهانت کرده و هر که تو را اهانت کند مرا اهانت کرده و هر که مرا اهانت کند خدا او را بآتش دوزخ افکند و جاویدان در آن بماند و چه بد سرانجامى است
اى على تو از منى و من از تو روح تو از روح منست و گل تو از گل من و شیعیانت آفریده شدند از فزونى گل ما هر که دوستشان دارد ما را دوست داشته و هر که دشمنشان دارد ما را دشمن داشته و هر که مهر بدانها ورزد با ما مهر ورزیده
اى على به راستى هر عیب و گناهى که در شیعیانت باشد براى آنها آمرزیده شده
اى على من شفیع شیعیان توام فردا که به پایگاه محمود بایستم
اى على این مژده را بدانها بده اى على شیعیان تو شیعیان خدایند و یارانت یاران خدا،
اولیائت اولیاء خدا حزبت حزب خدا اى على سعادتمند است هر که دوستت دارد و بدبخت است هر که دشمنت دارد
اى على تو را در بهشت گنجى است و تو بر هر دو طرف تسلط دارى،
حمد خداى جهانیان راست و رحمت بر بهتر خلقش محمد و خاندان پاک و نیک و نجیب و خوش رفتارش
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِعَلِیٍّ ع یَا عَلِیُّ شِیعَتُکَ هُمُ الْفَائِزُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَمَنْ أَهَانَ وَاحِداً مِنْهُمْ فَقَدْ أَهَانَکَ وَ مَنْ أَهَانَکَ فَقَدْ أَهَانَنِی وَ مَنْ أَهَانَنِی أَدْخَلَهُ اللَّهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِداً فِیها- وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ یَا عَلِیُّ أَنْتَ مِنِّی وَ أَنَا مِنْکَ رُوحُکَ مِنْ رَوْحِی وَ طِینَتُکَ مِنْ طِینَتِی وَ شِیعَتُکَ خُلِقُوا مِنْ فَضْلِ طِینَتِنَا فَمَنْ أَحَبَّهُمْ فَقَدْ أَحَبَّنَا وَ مَنْ أَبْغَضَهُمْ فَقَدْ أَبْغَضَنَا وَ مَنْ عَادَاهُمْ فَقَدْ عَادَانَا وَ مَنْ وَدَّهُمْ فَقَدْ وَدَّنَا یَا عَلِیُّ إِنَّ شِیعَتَکَ مَغْفُورٌ لَهُمْ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ مِنْ ذُنُوبٍ وَ عُیُوبٍ یَا عَلِیُّ أَنَا الشَّفِیعُ لِشِیعَتِکَ غَداً إِذْ أَقَمْتَ الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ فَبَشِّرْهُمْ بِذَلِکَ یَا عَلِیُّ شِیعَتُکَ شِیعَةُ اللَّهِ وَ أَنْصَارُکَ أَنْصَارُ اللَّهِ وَ أَوْلِیَاؤُکَ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ وَ حِزْبُکَ حِزْبُ اللَّهِ یَا عَلِیُّ سَعِدَ مَنْ تَوَلَّاکَ وَ شَقِیَ مَنْ عَادَاکَ یَا عَلِیُّ لَکَ کَنْزٌ فِی الْجَنَّةِ وَ أَنْتَ ذُو قَرْنَیْهَا
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ* و صلى الله على خیر خلقه محمد و أهل بیته الطاهرین الأخیار المنتجبین الأبرا
امالى شیخ صدوق-ترجمه کمره اى، متن، ص:453