نادان، نامتعادل است

امام علی (ع) می فرماید: « لاترى الجاهل الا مفرطا او مفرطا» همیشه جاهل یا افراطگر یا تفریط کننده است(نهج البلاغه، حکمت 70).اعتدال و میانه روى در شؤون مختلف زندگى، از صفات حمیده است که ناشى ازآگاهى و تفکر صحیح مى باشد. تندروى و زیاده روى و در طرف مقابل سستى وکندروى از صفات رذیله و ناشى از عدم آگاهى و نداشتن تفکر صحیح است. 

ذلت نادانى

همچنین او می فرماید :« اذا ارذل الله عبدا حظر علیه العلم» (نهج البلاغه، حکمت 288) هر گاه خداوند بنده اى را به خاطر گناهانش پست شمارد، علم و دانش را از او منع مى کند. علامه مجلسى رحمه الله در توضیح مى گوید: « ای لم یوفقه لتحصیله» (بحارالانوار، ج 1، ص 196) او را موفق به تحصیل دانش نمى کند. مستفاد از آیات کریمه قرآن، این است که خداى تعالى، دل هایى را به دلیل کفر،نفاق، تجاوز و ستمکارى مهر مى زند، به طورى که دیگر از قبول و پذیرش حق محروم مى گردند. (اعراف (7) آیه 100، توبه (9) آیه 87، یونس (10) آیه 74، نحل (16) آیه 108، غافر (40) آیه 35)

سعد از امام باقرعلیه السلام روایت کرده که فرمودند: « ان القلوب اربعة: قلب فیه نفاق وایمان وقلب منکوس وقلب مطبوع وقلب ازهر اجرد. فقلت ما الازهر؟ قال: فیه کهیئة السراج فاما المطبوع فقلب المنافق واما الازهر فقلب المؤمن ان اعطاه شکر وان ابتلاه صبر واما المنکوس فقلب المشرک ثم قرا هذه الآیة «افمن یمشى مکبا على وجهه اهدى امن یمشى سویا على صراط مستقیم » فاما القلب الذی فیه ایمان و نفاق فهم قوم کانوابالطائف فان ادرک احدهم اجله نفاقه هلک وان ادرکه على ایمانه نجا» (اصول کافى، ج 2، ص 422، باب فى ظلمة قلب المنافق) ترجمه: همانا دل ها چهارگونه اند: دلى که در آن نفاق و ایمان است و دلى که وارونه است و دلى که مهرخورده و چرک و زنگار روى آن را پوشیده است و دلى که تابناک و پاکیزه است. عرض کردم: دل تابناک کدام است؟ فرمود: دلى که چون چراغى در آن است و اما دل مهرخورده، دل منافق است و امادل وارونه دل مشرک است. سپس این آیه را خواند: افمن یمشى مکبا على وجهه اهدى امن یمشى سویا على صراط مستقیم. (119) اما آن دلى که در آن ایمان و نفاق، هر دو هست دل مردمى است که درشهر طایف بودند، پس هر کدام در حال نفاق مرگش مى رسید هلاک بود، و اگر در حال ایمان اجلش مى رسید رستگار بود. علامه مجلسى رحمه الله در شرح «قوم کانوا بالطائف » مى گوید: « وذکرهم على التمثیل والمراد بهم الشاک ومن یتعبد الله على حرف» (مرآة العقول، ج 11، ص 260).

چگونگی معرفی حضرت مهدی  عج الله فرجه توسط پدرشان امام حسن عسگری  علیه السلام به شیعیان

این دوره از زندگی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در بردارنده نکات بسیار مهمّی است که به بخشی از آن‌ها اشاره می‌شود:

معرّفی امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به شیعیان

از آن جا که ولادت امام دوازدهم(علیه السلام) به صورت پنهانی انجام گرفت بیم آن بود که شیعیان در شناخت آخرین حجّت پروردگار به اشتباه و گمراهی گرفتار آیند. امام عسکری(علیه السلام) وظیفه داشت تا فرزند خود را به گروهی از بزرگان شیعه و افراد مورد اعتماد معرفی کند تا آنان نیز خبر ولادت او را به دیگر پیروان اهل  بیت(علیهم السلام) برسانند و بدین ترتیب ضمن معرفی آن بزرگوار، تهدیدی نیز متوجّه وجود آن آخرین سفیر حق نگردد.

«احمد بن اسحاق» که از بزرگان شیعه و پیروان ویژه امام یازدهم(علیه السلام) است می‌گوید:

خدمت امام عسکری(علیه السلام) شرفیاب شدم و می‌خواستم در مورد امام پس از او سؤال کنم؛ ولی پیش از آن که سخنی بگویم فرمود: «‌ای احمد! همانا خدای متعال از آن زمان که آدم را آفریده، زمین را از حجّت خود خالی نگذاشته است و تا قیامت نیز چنین نخواهد کرد! به واسطه حجّت خدا، بلا از اهل زمین برداشته می‌شود و  ]به برکت وجود او  باران باریده و بهره‌های زمینی بیرون می‌آید.»

عرض کردم: ‌ای پسر رسول خدا! امام و جانشین پس از شما کیست؟!

آن حضرت با شتاب به درون خانه رفت و بازگشت در حالی که پسری سه ساله که رویش همانند ماه تمام می‌درخشید بر دوش خویش داشت و فرمود: «‌ای احمد بن اسحاق! اگر نزد خدای متعال و حجّت‌های او گرامی نبودی، این پسرم را به تو نشان نمی‌دادم! همانا او هم نام و هم کنیه رسول خداست و کسی است که زمین را از عدل و داد پر می‌کند همان گونه که از ظلم و ستم پر شده باشد.»

گفتم: سرور من! آیا نشانه‌ای هست که قلبم به آن آرام گردد؟!

در این هنگام آن کودک، لب به سخن گشود و به زبان عربی روان  گفت:

«اَنا بَقیةُ اللّهِ فی اَرْضِهِ والمُنْتَقِمُ مِنْ اَعْدائِهِ... من بقیة الله در زمین هستم که از دشمنان خدا انتقام خواهم گرفت؛ ‌ای احمد بن اسحاق، پس از این که با چشم خود می‌بینی در پی نشانه مباش!!»

احمد بن اسحاق گوید: پس از شنیدن این سخنان  با شادمانی از خانه امام(علیه السلام) بیرون شدم....⁽¹⁾

همچنین محمد بن عثمان ^{( 2 )} و چند تن دیگر از بزرگان شیعه نقل می‌کنند:

چهل نفر از شیعیان نزد امام یازدهم گرد آمدیم. آن حضرت، فرزندش را به ما نشان داد و فرمود: «پس از من، این امام شما و جانشین من است. از او فرمان برید و بعد از من در دین خود پراکنده نشوید که هلاک خواهید شد و بدانید که [ پس از امروز او را نخواهید دید....» ^{( 3 )}

گفتنی است که یکی از برنامه‌های دینی و سنّت‌های سفارش شده، عقیقه کردن و ولیمه دادن برای نوزاد است و آن کشتن گوسفند و طعام دادن به گروهی از مردم است که برای سلامتی و طول عمر فرزند تأثیر فراوان دارد. امام حسن عسکری(علیه السلام) بارها برای فرزندش عقیقه کرد ^{( 4 )} تا ضمن عمل به این سنّت نیکوی پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) گروه‌های بسیاری از شیعیان را از ولادت امام دوازدهم آگاه سازد.

محمد بن ابراهیم گوید:

امام عسکری(علیه السلام) برای یکی از شیعیان خود، گوسفند سر بریده‌ای فرستاد و فرمود: «این از عقیقه فرزندم «محمد» است.» ^{( 5 )}

-------------------------------------------

1. کمال الدین، ج 2، باب 38، ح 1، ص 80.

2. او دومین نائب خاص امام مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در دوره غیبت صغرى است که در بخش غیبت، شرح حال او خواهد آمد.

3. کمال الدین، ج 2، باب 43، ح 2، ص 162.

4. همان، باب 42.

5. همان، ص 158.

رسول خدا ص به على ع فرمود اى على شیعیانت روز قیامت میایند هر که بیکى از آنها اهانت کند تو را اهانت کرده و هر که تو را اهانت کند مرا اهانت کرده و هر که مرا اهانت کند خدا او را بآتش دوزخ افکند و جاویدان در آن بماند و چه بد سرانجامى است 

1- فرق غبطه و حسد

امام صادق علیه السلام:

إِنَّ المُؤمِنَ یَغبِطُ وَلایَحسُدُ وَالمُنافِقُ یَحسُدُ وَلایَغبِطُ؛

مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

(غبطه آن است که آرزو کنى آنچه دیگرى دارد، داشته باشى بدون اینکه آرزوى نابودى نعمت دیگرى را داشته باشى و حسد آن است که بخواهى نعمتى را که دیگرى دارد، نداشته باشد).
(کافى، ج2، ص307، ح7)

2- چه کسی شایسته است مورد غبطه واقع شود

امام صادق علیه السلام:

مَن کانَ آخِرُ یَومَیهِ خَیرُهُما فَهُوَ مَغبوطٌ؛

کسى که امروزش بهتر از دیروزش باشد، شایسته است که مورد غبطه قرار گیرد.
(معانى الأخبار، ص 342)

3- بهترین کسی که مورد غبطه است

امام على علیه السلام:

أَغبَطُ النّاسِ المُسارِعُ إِلَى الخَیراتِ؛

شایسته ترین مردم که مورد غبطه قرار گیرد کسى است که براى انجام کار خیر سبقت مى گیرد.
(غررالحکم، ج2، ص423، ح3122)

4- با همت مورد غبطه دیگران

امام على علیه السلام:

مَا المَغبوطُ إِلاّ مَن کانَت هِمَّتُهُ نَفسَهُ لایُغِبُّها عَنِ مُحاسَبَتِها وَمُطالَبَتِها وَمُجاهَدَتِها؛

شایسته نیست کسى مورد غبطه قرار گیرد، مگر کسى که همتش خودش باشد در این که از خودش حساب کشى کند و خودش را مؤاخذه نماید و در اصلاح خود بکوشد.
(غررالحکم، ج6، ص105، ح9685)

5- گذران عمر در راه خدا غبطه دارد

امام على علیه السلام:

إِنَّ المَغبونَ مَن غُبِنَ عُمرَهُ وَإِنَّ المَغبوطَ مَن أَنفَذَ عُمرَهُ فى طاعَةِ رَبِّهِ؛

بدرستى که زیانکار کسى است که عمرش را بیهوده تلف کند، و کسى که عمر خود را در اطاعت خدا بگذراند شایسته است مورد غبطه قرار گیرد.
(غررالحکم، ج2، ص525، ح3502)

6- غبطه موسی (ع)

رسول اکرم صلى الله علیه و آله:

رَأى موسى علیه السلام رَجُلاً عِندَ العَرشِ فَغَبَطَهُ بِمَکانِهِ فَسَأَلَ عَنهُ فَقالَ: کانَ لایَحسُدُ النّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللّه مِن فَضلِهِ؛

حضرت موسى علیه السلام مردى را نزد عرش دید و به جایگاه او غبطه خورد و در مورد او سؤال کرد. به او گفته شد که او به آنچه خداوند از فضل خود به مردم داده است حسد نمى برد.
(روضة الواعظین، ص 424)

7- هنگام مرگ غبطه چه را خواهیم خورد؟

امام صادق علیه السلام:

إِنَّهُ قالَ لِبَعضِ شیعَتِهِ ـ عَلَیکُم بِالوَرَعِ وَالاِجتِهادِ، وَصِدقِ الحَدیثِ وَأَداءِ المانَةِ وَالتَّمَسُّکِ بِما أَنتُم عَلَیهِ، فَإِنَّما یَغتَبِطُ أَحَدُکُم إِذا انتَهَت نَفسُهُ إِلى هاهُنا، وَأَومى بِیَدِهِ إِلى حَلقِهِ؛

امام صادق علیه السلام به بعضى از شیعیان خود فرمودند: بر شما لازم است پرهیزکارى و تلاش و راستگویى و امانت دارى و چنگ زدن به مذهب خود، زیرا هر یک از شما به هنگام جان دادن، غبطه او را خواهند خورد.
(دعائم الاسلام، ج1، ص66)

8- زائر حسین (ع) مورد غبطه

امام صادق علیه السلام:

فى فَضلِ زِیارَةِ الحُسَینِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام وَلَقَد حَدَّثَنى أَبى علیه السلام أَنَّهُ لَم یَخلُ مَکانُهُ مُنذُ قُتِلَ مِن مُصَلٍّ یُصَلّى عَلَیهِ مِنَ المَلائِکَةِ أَو مِنَ الجِنِّ أَومِنَ النسِ أَو مِنَ الوَحشِ وَما مِن شَىْ ءٍ إِلاّ وَهُوَ یَغبِطُ زائِرَهُ وَیَتَمَسَّحُ بِهِ وَیَرجو فِى النَّظَرِ إِلَیهِ الخَیرَ لِنَظَرِهِ إِلى قَبرِهِ؛

پدرم در فضیلت زیارت حسین بن على علیه السلام فرمودند: جایگاه آن حضرت از آن زمان که کشته شده، از فرشته یا جن یا حیوان وحشى که بر آن حضرت درود مى فرستد خالى نیست و هر چیزى غبطه زائر آن حضرت را مى خورد و خود را به او مى مالد و در نگاه کردن به زائر امام حسین علیه السلام امید خیر دارد زیرا او به قبر امام حسین علیه السلام نگاه کرده است.
(مستدرک الوسایل، ج10، ص252، ج1952)

9- غبطه پیامبران

رسول اکرم صلى الله علیه و آله:

یَروى عَن رَبِّهِ تَبارَکَ وَتَعالى ـ حُقَّت مَحَبَّتى عَلَى المُتَزاوِرَینِ فىَّ وَحُقَّت مَحَبَّتى عَلَى المُتَباذِلینَ فىَّ وَهُم عَلى مَنابِرَ مِن نورٍ یَغبِطُهُمُ النَّبیّونَ وَالصِّدّیقونَ بِمَکانِهِم؛

خداوند متعال مى فرماید: بر خود واجب کرده ام دوست داشتن کسانى را که به خاطر من به دیدار یکدیگر مى روند و کسانى که در راه من به یکدیگر بخشش مى نمایند، چنین کسانى (روز قیامت) بر منابرى از نورند به گونه اى که پیامبران و صدیقین به جایگاه آنان غبطه مى خورند.
(صحیح ابن حبّان، ج2، ص338)

10- مورد غبطه پیامبران و شهدا در قیامت

رسول اکرم صلى الله علیه و آله:

أَلا اُحَدِّثُکُم عَن أَقوامٍ لَیسوا بِأَنبِیاءَ وَلاشُهَداءَ یَغبِطُهُم یَومَ القیامَةِ النبیاءُ وَالشُّهَداءُ بِمَنازِلِهِم مِنَ اللّه عَلى مَنابِرَ مِن نورٍ. قیلَ: مَن هُم یا رَسولَ اللّه ؟ قالَ: هُمُ الَّذینَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه إلىَ اللّه وَ یُحَبِّبونَ اللّه إِلى عِبادِهِ، قُلنا: هذا حَبَّبُوا اللّه إِلى عِبادِهِ، فَکَیفَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه إِلَى اللّه ؟ قالَ: یَأمُرونَهُم بِما یُحِبُّ اللّه وَیَنهَونَهُم عَمّا یَکرَهُ اللّه ، فَإِذا أَطاعوهُم أَحَبَّهُمُ اللّه ؛

آیا آگاه کنم شما را از گروهى که نه از انبیا هستند و نه از شهدا، ولى انبیا و شهدا در روز قیامت به مقام و منزلت آنان غبطه مى خورند، و آنها بر منبرهایى از نور نشسته اند؟ سؤال شد اى رسول خدا! آنان کیانند؟ فرمودند: آنان کسانى هستند که بندگان خدا را نزد خدا و خدا را نزد بندگانش محبوب مى گردانند عرض کردیم: ایجاد محبت خدا در دلها معلوم است، ولى چگونه بندگان را نزد خدا محبوب مى گردانند؟ فرمودند: آنان را فرمان مى دهند به آنچه خدا دوست مى دارد و باز مى دارند از آنچه خدا دوست نمى دارد، پس اگر آنان را اطاعت کنند، خداوند دوستشان مى دارد.
(مشکاةالأنوار، ص 136)

11- متقی و مطیع فرمان خدا مورد غبطه در آخرت

امام باقر علیه السلام:

اِتَّقُوا اللّه وَ استَعینوا عَلى ما اَنتُم عَلَیهِ بِالوَرَعِ وَ الجتِهادِ فى طاعَةِ اللّه فَاِنَّ اَشَدَّ ما یَکونُ اَحَدُکُم اغتباطا ما هُوَ عَلَیهِ لَو قَد صارَ فى حَدِّ الخِرَةِ وَ انقَطَعَتِ الدُّنیا عَنهُ فَاِذا کانَ فى ذلِکَ الحَدِّ عَرَفَ اَنَّهُ قَدِ استَقبَلَ النَّعیمَ وَ الکَرامَةَ مِنَ اللّه وَ البُشرى بِالجَنَّةِ وَ اَمِنَ مِمَّن کانَ یَخافُ وَ اَیقَنَ اَنَّ الَّذى کانَ عَلَیهِ هُوَ الحَقُّ وَ اَنَّ مَن خالَفَ دینَهُ عَلى باطِلٍ هالِکٍ؛ 

تقواى خدا پیشه کنید و در راهى که برگزیده اید از پارسایى و تلاش در اطاعت فرامین الهى کمک بجویید، که اگر چنین کردید بیشترین غبطه به حال یکى از شما آنگاه خواهد بود که به سر حدّ آخرت برسد و ارتباط وى از دنیا قطع شده باشد، پس آنگاه که به چنین منزلگاهى رسید، مى فهمد مى بیند که نعمت و کرامت از طرف خداوند به وى رو نموده و بشارت بهشت به وى داده مى شود و ایمن مى شود از آنچه مى ترسید و یقین مى کند که راهش بر حق بوده و هر کس بر خلاف راه او بوده بر باطلى هلاک کننده بوده است. 
(محاسن، ج 1، ص 177) 

به نقل از وبلاگ بانک حدیث

http://hadisonline.blogfa.com/post/53

مردی به حضور مبارک امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) رسید عرض کرد یا امیرالمؤمنین چهار سؤال دارم امام فرمودند بپرس گر چه چهل سؤال باشد . عرض کرد واجب چیست و واجب تر کدام است

، نزدیک چیست و نزدیک تر کدام است ، عجیب چیست و عجیب تر کدام است ، سخت چیست وسخت تر کدام است ؟؟

فرمودند :

واجب اطاعات از خدای متعال و انجام واجبات است .

واجب تر ترک گناهان و محرمات است .

نزدیک قیام قیامت است و نزدیک تر مرگ است .

عجیب دنیا با تغییرات و دگرگونی هایی که در اوست .

عجیب تر علاقه و محبت به دنیا است .

سخت ساعت ورود در قبر است .

سخت تر از آن دخول در قبر بدون زاد و توشه است .

187 و من خطبة له ع و هی فی ذکر الملاحم-

أَلَا بِأَبِی وَ أُمِّی هُمْ مِنْ عِدَّةٍ أَسْمَاؤُهُمْ فِی السَّمَاءِ مَعْرُوفَةٌ وَ فِی الْأَرْضِ مَجْهُولَةٌ أَلَا فَتَوَقَّعُوا مَا یَکُونُ مِنْ إِدْبَارِ أُمُورِکُمْ وَ انْقِطَاعِ وُصَلِکُمْ وَ اسْتِعْمَالِ صِغَارِکُمْ ذَاکَ حَیْثُ تَکُونُ ضَرْبَةُ السَّیْفِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَهْوَنَ مِنَ الدِّرْهَمِ مِنْ حِلِّهِ ذَاکَ حَیْثُ یَکُونُ الْمُعْطَى أَعْظَمَ أَجْراً مِنَ الْمُعْطِی ذَاکَ حَیْثُ تَسْکَرُونَ مِنْ غَیْرِ شَرَابٍ بَلْ مِنَ النِّعْمَةِ وَ النَّعِیمِ وَ تَحْلِفُونَ مِنْ غَیْرِ اضْطِرَارٍ وَ تَکْذِبُونَ مِنْ غَیْرِ إِحْرَاجٍ ذَاکَ إِذَا عَضَّکُمُ الْبَلَاءُ کَمَا یَعَضُّ الْقَتَبُ غَارِبَ الْبَعِیرِ مَا أَطْوَلَ هَذَا الْعَنَاءَ وَ أَبْعَدَ هَذَا الرَّجَاءَ أَیُّهَا النَّاسُ أَلْقُوا هَذِهِ الْأَزِمَّةَ الَّتِی تَحْمِلُ ظُهُورُهَا الْأَثْقَالَ مِنْ أَیْدِیکُمْ وَ لَا تَصَدَّعُوا عَلَى سُلْطَانِکُمْ فَتَذُمُّوا غِبَّ فِعَالِکُمْ وَ لَا تَقْتَحِمُوا مَا اسْتَقْبَلْتُمْ مِنْ فَوْرِ نَارِ الْفِتْنَةِ وَ أَمِیطُوا عَنْ سَنَنِهَا وَ خَلُّوا قَصْدَ السَّبِیلِ لَهَا فَقَدْ لَعَمْرِی یَهْلِکُ فِی لَهَبِهَا الْمُؤْمِنُ وَ یَسْلَمُ فِیهَا غَیْرُ الْمُسْلِمِ‏ إِنَّمَا مَثَلِی بَیْنَکُمْ کَمَثَلِ السِّرَاجِ فِی الظُّلْمَةِ یَسْتَضِی‏ءُ بِهِ مَنْ وَلَجَهَا فَاسْمَعُوا أَیُّهَا النَّاسُ وَ عُوا وَ أَحْضِرُوا آذَانَ قُلُوبِکُمْ تَفْهَمُوا.   

     بحار   ج34 ص213   نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 278
شریف الرضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، 1جلد، هجرت - قم، چاپ: اول، 1414 ق.

29 (1229) از خطبه‏هاى آن حضرت است در بیان پیشامدهاى ناگوار

پدر و مادرم فداى آنان (یاران با وفایم) باد، گروهى که نامشان در آسمان معروف، و در زمین مجهول است. هان به انتظار عقب گرد امورتان، و گسستن پیوندتان، و روى کار آمدن خردسالانتان باشید. این پیشامدها زمانى است که ضربت شمشیر بر مؤمن آسانتر از پیدا کردن درهمى از حلال است. زمانى که اجر گیرنده مال از دهنده آن بیشتر است. آن زمان است که مست مى‏شوید اما نه از شراب، بلکه از زیادى نعمت و عیش و نوش، و سوگند مى‏خورید ولى نه از روى ناچارى، و دروغ مى‏گویید اما نه بر اثر مضیقه. در آن وقت که بلا شما را بگزد چنانکه جهاز نامناسب کوهان شتر را بگزد. این رنج و سختى چقدر طولانى، و امید آزادى از آن چه اندازه دور از انتظار است!

اى مردم، مهار این شتران فتنه را که پشت آنها حمل کننده و زر و بال است از دست بیندازید، و از گرداگرد امام خود پراکنده نشوید که عاقبت خود را سرزنش خواهید کرد، و بى‏باکانه در آتش فتنه‏اى که پیشاپیش آن قرار گرفته‏اید نروید، از راه آن به یک سو شوید، و جاده را براى آن باز بگذارید، که به جان خودم قسم مؤمن در شعله آتش آن فتنه هلاک مى‏شود، و غیر مسلمان سالم مى‏ماند! مثل من در میان شما مثل چراغ فروزان در تاریکى است، تا آن که در آن تاریکى در آید از آن چراغ روشنى جوید. اى مردم سخنم را بشنوید و حفظ کنید، و گوش دلتان را آماده کنید تا بفهمید.

نهج البلاغه / ترجمه انصاریان، ص: 525

محمد بن حسین، شریف الرضی / انصاریان، حسین، نهج البلاغه / ترجمه انصاریان، 1جلد، پیام آزادى - تهران، چاپ: دوم، 1386 ش.

توکل در قرآن (2)

در ششمین آیه نوبت‏به ماجراى موسى(ع) و بنى اسرائیل مى‏رسد در آن هنگام که موسى(ع) دعوت خویش را آشکار کرد،و معجزات بزرگ خود را نشان داد، ولى با این همه تنها گروهى از بنى اسرائیل به او ایمان آوردند، در حالى که آنها نیز از فرعون و اطرافیانش بیمناک بودند، مبادا آسیبى به آنها برسانند و مورد شکنجه واقع شوند، زیرا هنگامى که فرعون همسر خود را به خاطر اظهارایمان به موسى(ع) تحت‏سخت‏ترین شکنجه‏ها قرار مى‏دهد، پیداست‏با دیگران چه خواهد کرد، به همین دلیل موسى بن عمران براى  اینکه آرامشى به آنها ببخشد و از وحشت رهایى یابند، دستور توکل را به آنها داد و فرمود:

ادامه مطلب...

بسم الله الرحمن الرحیم

 توکل در قرآن (1)

اشاره   
در بسیارى از آیات قرآن مجید و روایات اسلامى و سرگذشت انبیاء و اولیاء و صالحان و در کتب علماى اخلاق و ارباب سیر و سلوک روى مساله توکل به عنوان یک فضیلت مهم اخلاقى که بدون آن نمى‏توان به مقام قرب الهى رسید، یاد شده است. 

منظور از توکل سپردن کارها به خدا، و اعتماد بر لطف اوست، زیرا «توکل‏» از ماده «وکالت‏» به معنى انتخاب وکیل نمودن و اعتماد بر دیگرى کردن است، بدیهى است هر قدر وکیل توانایى بیشتر و آگاهى فزون‏تر داشته باشد شخص موکل احساس آرامش بیشترى مى‏کند، و از آنجا که علم خدا بى پایان و تواناییش نامحدود است هنگامى که انسان توکل بر او مى‏کند آرامش فوق‏العاده احساس مى‏کند، در برابر مشکلات و حوادث مقاوم مى‏شود، و از دشمنان نیرومند و خطرناک نمى‏هراسد، در سختیها خود را در بن بست نمى‏بیند و پیوسته راه خود را به سوى هدف ادامه مى‏دهد. 
انسانى که بر خدا توکل دارد هرگز احساس حقارت و ضعف نمى‏کند بلکه به اتکاى لطف خدا و علم و قدرت بى پایان او خود را پیروز و فاتح مى‏بیند و حتى شکست‏هاى مقطعى او را مایوس نمى‏سازد. 
هرگاه توکل به مفهوم صحیح کلمه در جان انسان پیاده شود به یقین امیدآفرین، نیروبخش و باعث تقویت اراده و تحکیم مقاومت و پایمردى است. 
مساله توکل در زنگى انبیاى بزرگ الهى درخشش فوق‏العاده‏اى دارد، بررسى آیات قرآنى در این زمینه نشان مى‏دهد که آنها همیشه در برابر مشکلات طاقت فرسا خود را زیر سپر توکل قرار مى‏دادند، و یکى از دلایل مهم پیروزى آنها داشتن همین فضیلت اخلاقى بوده است.

ادامه مطلب...