5- عـَلِیٌّ عـَنْ أَبـِی أَحـْمَدَ بْنِ رَاشِدٍ عَنْ أَبِی هَاشِمٍ الْجَعْفَرِیِّ قَالَ شَکَوْتُ إِلَى أَبِی مُحَمَّدٍ ع الْحـَاجـَةَ فـَحَکَّ بِسَوْطِهِ الْأَرْضَ قَالَ وَ أَحْسَبُهُ غَطَّاهُ بِمِنْدِیلٍ وَ أَخْرَجَ خَمْسَمِائَةِ دِینَارٍ فَقَالَ یَا أَبَا هَاشِمٍ خُذْ وَ أَعْذِرْنَا
اصول کافى جلد 2 صفحه 438 روایت 5
ترجمه روایت شریفه :
ابـو هـاشـم جـعـفـرى گوید: از نیامندى خود بامام حسن عسکرى علیه السلام شکایت کردم ، حضرت با تازیانه اش بزمین کشید و بگمانم با دستمالى بود که روى آن را پوشید و 500 اشـرفـى بیرون آورد و فرمود اى ابا هاشم ! بگیر و ما را معذوردار (که کم است یا از اینکه دیر بتو رسیدیم تا خودت سؤ ال کردى ).
10- إِسـْحـَاقُ قـَالَ حـَدَّثـَنـِى أَبـُو هـَاشـِمٍ الْجـَعـْفـَرِیُّ قـَالَ شَکَوْتُ إِلَى أَبِی مُحَمَّدٍ ع ضِیقَ الْحـَبـْسِ وَ کـَتـَلَ الْقـَیْدِ فَکَتَبَ إِلَیَّ أَنْتَ تُصَلِّی الْیَوْمَ الظُّهْرَ فِى مَنْزِلِکَ فَأُخْرِجْتُ فِى وَقْتِ الظُّهْرِ فَصَلَّیْتُ فِى مَنْزِلِى کَمَا قَالَ ع وَ کُنْتُ مُضَیَّقاً فَأَرَدْتُ أَنْ أَطْلُبَ مِنْهُ دَنـَانـِیـرَ فـِى الْکـِتـَابِ فَاسْتَحْیَیْتُ فَلَمَّا صِرْتُ إِلَى مَنْزِلِى وَجَّهَ إِلَیَّ بِمِائَةِ دِینَارٍ وَ کـَتـَبَ إِلَیَّ إِذَا کـَانـَتْ لَکَ حـَاجـَةٌ فـَلَا تـَسـْتَحْیِ وَ لَا تَحْتَشِمْ وَ اطْلُبْهَا فَإِنَّکَ تَرَى مَا تُحِبُّ إِنْ شَاءَ اللَّهُ
اصول کافى جلد 2 صفحه 440 روایت 10
ترجمه روایت شریفه :
ابـوهـاشـم جـعـفـرى گوید: از تنگى زندان و فشار کند و زنجیر بامام حسن عسکرى علیه السـلام شـکایت کردم ، به من نوشت : (((تو امروز، نماز ظهر را در منزلت مى گزارى ))) هـنـگـام ظهر بود که بیرون آمدم و چنانکه فرموده بود، نمازم را در منزلم گزاردم ، و نیز در تـنـگـى زنـدگـى بـودم و مـى خـواسـتـم در نـامـه از آن حـضـرت تـقـاضـاى پـول کـنـم ، خجالت کشیدم ، چون به منزلم رسیدم ، صد دینار برایم فرستاد و در نامه نـوشـتـه بـود: هرگاه احتیاج داشتى شرم مدار و پروا مکن ، بخواه که طبق میلت خواهى دید انشاء اللّه .
11- إِسـْحـَاقُ عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مـُحـَمَّدِ بـْنِ الْأَقْرَعِ قَالَ حَدَّثَنِى أَبُو حَمْزَةَ نُصَیْرٌ الْخَادِمُ قَالَ سـَمـِعْتُ أَبَا مُحَمَّدٍ غَیْرَ مَرَّةٍ یُکَلِّمُ غِلْمَانَهُ بِلُغَاتِهِمْ تُرْکٍ وَ رُومٍ وَ صَقَالِبَةَ فَتَعَجَّبْتُ مِنْ ذَلِکَ وَ قـُلْتُ هـَذَا وُلِدَ بـِالْمـَدِیـنـَةِ وَ لَمْ یَظْهَرْ لِأَحَدٍ حَتَّى مَضَى أَبُو الْحَسَنِ ع وَ لَا رَآهُ أَحَدٌ فـَکـَیـْفَ هـَذَا أُحـَدِّثُ نـَفْسِى بِذَلِکَ فَأَقْبَلَ عَلَیَّ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى بَیَّنَ حـُجَّتـَهُ مـِنْ سـَائِرِ خـَلْقـِهِ بـِکـُلِّ شـَیْءٍ وَ یـُعـْطِیهِ اللُّغَاتِ وَ مَعْرِفَةَ الْأَنْسَابِ وَ الْآجَالِ وَ الْحَوَادِثِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَمْ یَکُنْ بَیْنَ الْحُجَّةِ وَ الْمَحْجُوجِ فَرْقٌ
اصول کافى جلد 2 صفحه 440 روایت 11
ترجمه روایت شریفه :
نـصـیـر خـادم گـوید: بارها مى شنیدم که امام حسن عسکرى علیه السلام با غلامان ترک و رومى و صقالبى خود بلغت خودشان سخن مى گفت . من تعجب کردم و با خود گفتم : این که در مدینه متولد شد و تا (پدرش ) ابوالحسن علیه السلام وفات کرد، پیش کسى نرفت و کـسى او را ندید (که درس بخواند یا با اهل این لغات مکالمه کند) من این موضوع را پیش خـود فـکر مى کردم که حضرت به من متوجه شد و فرمود همانا خداى تبارک و تعالى حجت خود را با سایر مردم در همه چیز امتیاز بخشیده و معرفت و لغات و انساب و مرگها و پیش آمدها را به او عطا فرموده و اگر چنین نبود، میان حجت و محجوج (امام و ماءموم ) فرق نبود.